Emoties zijn net kinderen die meerijden in je auto

Kinderen achter het stuur, in de kofferbak of op de achterbank?

Stel je voor:
Je zit in de auto. Onderweg naar iets waar je heen wil of moet.
Op de achterbank zitten kinderen.
Ze vragen aandacht.
Je hebt er last van.
Het leidt je af.
Je hebt nu geen zin in dat gezeur.
Wat kun je doen?
Je kunt ze in de kofferbak stoppen.
Klep dicht.
Onzichtbaar, maar waarschijnlijk heeeeel hoorbaar.
Het leidt je nog meer af van het rijden.
Andere oplossing.
Je zet ze achter het stuur.
Zij bepalen de route, het tempo en het einddoel.
Waarschijnlijk sta je doodsangsten uit en is het levensgevaarlijk.

Je komt erachter dat de eerste optie – de kinderen – op de achterbank, toch de beste is. De kinderen zijn er, maar jij kunt een oogje in het zeil houden, afspraken maken, streng toespreken. En heel belangrijk, jij hebt de regie over de auto en de route.

Waar zijn je emoties? Weggestopt, leidend of in het zicht?

Zo is het ook met emoties.
Stop je ze weg of laat je de emoties jou leiden?
Beiden zijn verleidelijk. Want ze lijken de minste energie te kosten.
Het overkomt je en je hebt niet het gevoel dat je een keuze hebt.

Als we emoties in het zicht aanwezig laten zijn, denken we dat ze er niet mogen zijn. Toch is dat niet waar. Door ze werkelijk tijd een aandacht te geven, neem je ze serieus. Het is respect voor jezelf en je gevoel.
Het is de vraag of je je boosheid en frustratie moet laten zien bij een ander. Jezelf de ruimte geven om werkelijk een half uur of uur boos te zijn, op jouw manier, is veel effectiever. Want het gaat om boosheid die in jou zit en niet tegen de ander gericht is.
Kun je daarna weer duidelijk zijn tegen de ander.

Durf jij deze keuze voor jezelf creëren? Zodat jij niet meer helemaal overgeleverd bent aan je emoties en zij minder snel met jou aan de haal gaan.
Niet door je emoties weg te stoppen maar door ze werkelijk aandacht te geven.