Mag ik? (Over schuldgevoel)

“Moet je wel een maand op vakantie?” zegt mijn hoofd. Mijn schuldgevoel komt direct op. Mag ik wel genieten? Dat gaat over permissie geven aan mijzelf.
De wedstrijd tussen schuldgevoel en mogen.

Mijn eerste werkdag na mijn zomervakantie , waarin ik een maand gekampeerd heb in een warm en zonnig Frankrijk.

Eerste cliënt.
“Heb je een leuke vakantie gehad?” vraagt ze aan me.
“Heerlijk,” antwoord ik “we hebben een maand gekampeerd in Frankrijk.”
We hebben het over het mooie weer en dan vraag ik hoe haar zomer is geweest.
“Tja, door de situatie met mijn man konden we niet weg en het weer was ook niet geweldig.”

Tweede cliënt.
“Hoe was je vakantie?  vraagt hij.
“Geweldig,” antwoord ik “een maand kamperen en ik had nog langer in de tent kunnen blijven.”
Hij antwoordt: “Wat moet dat lekker zijn. Voor mij is dat lang geleden. Zelfs een week weg binnen Nederland ging al niet goed met onze zoon.”

Tja, dan gebeurt er iets met mij. Mijn oude thema: schuldgevoel!

Ik voel me schuldig

Dat oude schuldgevoel. Telkens komt het weer naar boven. Terwijl ik durf te zeggen dat ik er veel in begeleid ben.
Het schuldgevoel heb ik als kind op me genomen. Vanuit loyaliteit naar het gezin waar ik uitkom en de situatie waarin we zaten. Verantwoordelijk voelen, teveel verantwoordelijkheid op me nemen, veel aanpassen en dan schuldig voelen als het dan toch niet goed ging. Ik ken het zo goed!

In mijn eigen zoektocht als partner en moeder van gezinsleden met angst en dwang ben ik met deze thema’s aan de slag gegaan. Ik ontdekte dat juist deze eigenschappen mij een goede meedwanger en vermijder maakte.

Het elastiekje trekt nog steeds

Mijn eigen coach heeft door de jaren heen vaker tegen mij gezegd dat je oude thema nooit weggaat. Helaas! Het is als een elastiekje dat je naar achter toe trekt. Het wordt wel slapper, maar af en toe voel je toch weer die trek naar achter.
Het is iets dat ik ook aan mijn cliënten uitleg. Toch overvalt mijn eigen elastiek me weer op mijn eerste werkdag na een heerlijke vakantie.

Schuldgevoel is zo’n elastiek.
Dan wordt mijn denken aangezet. De gedachten komen en ze gaan mij overtuigen dat mijn schuldgevoel er moet zijn.

• Op vakantie gaan mag, maar een maand?
• Waarom ga je in coronatijd op vakantie in het buitenland?
• Hoe durf je te denken dat je eigenlijk drie maanden wilt kamperen?
• Je hebt zoveel cliënten die niet op vakantie kunnen.

Ik kan alle vragen weerleggen en beargumenteren. Want:

• Mijn partner werkt in het onderwijs en heeft lang vakantie.
• We hebben geen hondje meer waar we thuis voor hoeven te blijven
• Mijn persoonlijke accu laadt op in de tent op een plek waar veel licht is (= zonnig en warm)
• Onze tent is de plek waar ik helemaal tot mezelf kan komen. Juist door de eenvoud en back to basic.
• In coronatijd is Frankrijk op een rustige camping in een rustig gebied verantwoord. Met de auto zijn we binnen een dag weer thuis als het nodig is.
• Ik had vakantie nodig om te herstellen van mijn operatie.

Je ziet… mijn lijst met tegenargumenten (er zijn er nog meer) is al langer dan die van het schuldgevoel. En toch…

Permissie tegenover schuldgevoel

Schuldgevoel uit zich in argumenten, maar het is een gevoel. Het denken gaat de strijd aan met het gevoel en wint glansrijk. In het verleden konden de tegenargumenten me niet overtuigen om het schuldgevoel weg te laten gaan. Nu lukt dat vaak wel.
Ik ken ondertussen mijn eigen gebruiksaanwijzing. Als mijn schuldgevoel het overneemt, weet ik wat ik moet doen.
Zoals dat in coachingstaal zo mooi wordt gezegd “mijn schuldgevoel vastpakken”. Voor mij betekent het dat ik mezelf werkelijk permissie heb te geven. Niet in argumenten, maar permissie in de onderlaag. Voelen.
Mag ik genieten?
Mag ik een maand weg?
Mag ik naar de zon en warmte?
JA, ik mag!

Dat ik het mezelf gun, betekent niet dat ik het iemand anders niet gun.
Mijn valkuil is dat ik me ga verantwoorden naar de ander. Als ik daaruit blijf, dan kan ik beter bij mijn gevoel blijven dat ik JA zeg tegen mezelf.

Het schuldgevoel kwam de eerste werkdag weer. Niet door mijn cliënten die mij mijn lange vakantie gunnen. Nee, het is mijn eigen elastiek dat toch weer even aan me trekt.
Vreemd genoeg is het makkelijker om met het elastiek mee achteruit te gaan en direct in het schuldgevoel te stappen. Het als een oude jas die nog steeds precies past. Ook het negatieve gevoel wat erbij komt en de energie die het kost zijn me bekend.
‘JA, ik mag’ voelen en zeggen, vraagt bewustwording, reflecteren en mild zijn voor mezelf. Het voelt als hard werken. Dat is het ook. Het voelt nog steeds een beetje als nieuw.

Ik mag kiezen

Het elastiek trekt aan me. Dat gebeurt. Het overkomt me.
Daarna ontstaat mijn keuze. Laat ik me achteruit trekken? Of zet ik een stap naar achter en blijf ik dan stilstaan om weer even bij mezelf te bedenken hoe ik – zonder boos achterom te kijken – weer een stapje naar voor kan zetten. Waardoor het elastiek weer een beetje slapper wordt.

Ja, ik heb een heerlijke vakantie gehad in onze eenvoudige fijne tent. Een paar keer slecht weer, maar verder warm en zonnig. In een mooie omgeving met een rivier, wijngaarden en veel olijfbomen.
En over één, twee of drie jaar wil ik drie maanden op vakantie. Met mijn man rondtrekken door Europa met onze tent. En kinderen die ongepland even komen langsrijden of binnenvliegen.
JA, ik mag!

Heb jij een partner of kind met psychische klachten en herken jij je in mijn thema’s van schuldgevoel en verantwoordelijk voelen? 
Het elastiek kan ik niet bij je wegnemen. Wel kunnen we samen onderzoeken hoe jij je eigen elastiek sneller herkent en daardoor eerder kunt stoppen met achteruit lopen.
Voel je vrij contact op te nemen.
Mail info@sterkineigenkracht.nl (helaas komt mijn antwoord nogal eens in de spam terecht)
Bel of app 0681941059