Over vies, uitleggen en de logica van dwang – Pamela deel 6

Pamela heeft mij zien spreken op de landelijke familiedag. Ze heeft meegedaan met mijn gratis challenge. Na een Skypegesprek en de overweging of ze deze investering wel of niet waard is, begint ze aan het traject.

*De namen zijn gefingeerd.

Ik ga met de trein. De overstap in Utrecht gaat prima. Wat stom dat ik nerveus ben.

Het is inderdaad maar een klein stukje lopen naar Thea toe. Terwijl ik in haar coachkamer wacht en zij koffie haalt, merk ik dat ik rustiger word. Er is hier een prettige sfeer. Thea vraagt me of ik het spannend vond om te komen. Ik wil nee zeggen, maar schiet dan in de lach. Laat ik gelijk beginnen met eerlijk zijn…. Ja dus. En ik vind het stom van mezelf.

“Tja” , zegt Thea “dat is zo’n lekker oordeel over jezelf. Misschien mag je het er gewoon laten zijn.” Ze vertelt dat ze bezig is met een nieuw E-book. Daarvoor is een test ontwikkeld. Of ik deze wil maken? Tuurlijk, kom maar op.

Even later slik ik de tranen weg. Ik wist dat er meer speelde dan ik durf toe te geven, maar dit opent wel mijn ogen. En ik begin te vertellen over Pieter. Dat ik zo mijn best doe voor hem, maar dat ik eigenlijk niet meer wil. Shit, zeg ik dit echt?

Vies

Pieter is zo bang voor vies. Ik kijk ook TV en lees verhalen. Ik weet dat het veel erger kan, maar toch word ik er gek van dat hij zo vaak zijn handen wast.

Waar het vaatdoekje mag liggen.

Wat de datum is van de melk.

Dat de kinderen hun spullen opruimen.

Ik durf niet meer zomaar ergens iets neer te leggen. Heb de hele tijd het gevoel dat ik aan het ‘scannen’ ben.

Dat ik dingen moet blijven uitleggen aan Pieter. En hoe meer ik uitleg, hoe meer ik me klem gezet voel door hem. Uiteindelijk is de logica van mijn antwoord op zijn vraag helemaal weg en zeg ik maar wat hij wil horen. Telkens neem ik me voor niet meer iets uit te leggen aan Pieter, maar dat lukt ook niet.

Ruben is 10 en Maaike 8 jaar. Ik voel me al stom dat Pieter controleert of ik mijn handen was als ik naar de wc ben geweest, maar Ruben begint er tegenin te gaan. Dan probeer ik te sussen en Ruben uit te leggen dat hygiëne belangrijk is, maar……..………

Ik snap zelf niet meer hoe we hierin terecht zijn gekomen.

De logica van dwang

Thea begrijpt het. Ze vindt het niet gek dat ik dit vertel. Dat merk ik gewoon. “Dwang heeft zijn eigen logica”, legt ze uit “en die ga je nooit begrijpen. Stop daarmee. Dat scheelt je al frustratie.”

Ze vraagt waarom ik verliefd ben geworden op Pieter en hij op mij. Ja, hij was leuk, knap (nog steeds trouwens), luisterde naar mij, had aandacht voor mij. Hij gaf mij het gevoel dat ik belangrijk was.

Het uur is al voorbij. Thea geeft me een compliment dat ik gekomen ben, dat ik het aan durf te gaan en dat ik zo open ben. Ze zegt dat ik hier ben gekomen, juist omdat ik van Pieter hou. Wow, dat raakt me toch.

In Utrecht besluit ik mijn aansluiting niet te gaan halen. Ik ga lekker een kop koffie drinken.

Eén ding vond ik lastig in het gesprek. Thea vroeg telkens hoe het voor mij was. Echt zo’n vraag voor een psycholoog of coach. Maar zittend bij de Starbucks, komt die vraag telkens weer boven.

Het complete verhaal van Pamela (23 delen) kun je lezen in het E-book.
Deze is te vinden in de kennismakingsmodule van de online training.