Ja-maar, mijn situatie is te ingewikkeld!
De ‘ja-maar’ hoor ik vaak. Het zegt iets over de weerstand die je voelt. Het zorgt er ook voor dat je in hetzelfde – negatieve – kringetje kan blijven. Het vraagt lef om daarnaar te kijken. Judith had dat lef, ondanks alle ‘ja-maars’.
“Vijf maanden geleden geloofde ik je niet. Ik dacht dat jij weer zo iemand was die gouden bergen beloofde, daar veel geld voor vroeg, maar mij toch niet kon helpen.”
Judith kijkt me een beetje beschaamd aan. Ik ben alleen maar blij met haar eerlijkheid.
Deuk in zelfvertrouwen
Toen Judith vorig jaar contact met mij zocht, was duidelijk dat ze hulp zocht voor haar zoon en niet voor zichzelf. Haar zoon heeft een aantal diagnoses die elkaar versterken en waarin de dwang overheersend is. Zij MOET erin meegaan. Ze wilde er ook niet uitstappen. Haar zoon beter maken, dat was het enige dat ze wilde.
Ze had al een jaar gesprekken gehad bij de praktijkondersteuner van de huisarts. Fijn om daar een luisterend oor te krijgen. Met de tips en adviezen die ze kreeg, kon ze niets. Het lukte Judith niet om die toe te passen. Dat deed wel iets met haar zelfvertrouwen.
Toen werd ze doorverwezen naar een psycholoog en had daar eigenlijk dezelfde ervaring. Haar zoon had ook therapie en daar kregen zij en haar man ouderbegeleiding. Het hielp iets, maar het werd ook duidelijk dat haar man er beter mee om kon gaan dan zij. Weer een deuk in haar zelfvertrouwen als moeder, als vrouw, als mens.
“Ik was al eerder naar jou doorverwezen, maar ik wilde dat niet. In alles wat ik over je las en hoorde, begreep ik dat ik moest veranderen en daar wilde ik niet aan. Ik had geen probleem, maar mijn zoon wel!”
Vijf maanden geleden stuurde Judith me een mail nadat ze mijn boek had gelezen. Vol wanhoop, boosheid en wantrouwen. Uiteindelijk nam ze mijn uitnodiging aan en hadden we een afspraak via beeldbellen.
In de slachtofferrol
“In dat gesprek zei ik continu ‘ja-maar’ op alles wat jij vertelde. Nu zie ik dat ik compleet in de slachtofferrol zat. Ik dacht dat ik de enige was bij wie de situatie zo complex en moeilijk was. Jouw eerlijke antwoord dat 75% van de mensen die jou benadert een ingewikkelde en complexe situatie heeft, vond ik confronterend. En het maakte iets los.”
Veel mensen die mij benaderen zitten in een heftige situatie. Complexe diagnostiek en grote gevolgen voor het hele gezin en vaak ook voor de werksituatie. Mensen die zo moe en uitgeput zijn, dat ze niet meer kunnen. Dan komt de ‘ja-maar’.
- Ja maar, mijn situatie is te ingewikkeld
- Ja maar, het gaat om mijn kind
- Ja maar, jij kost geld
Ik geef iemand dan drie vragen mee:
- Helpt het wat je doet?
Zo ja, blijf het dan vooral doen.
Zo nee, dan is misschien tijd om iets anders te gaan proberen - Welk voorbeeld wil jij zijn voor je kind?
Wat is een mooier voorbeeld dan een ouder die laat zien voor zichzelf te kunnen zorgen? - Wat kost het als je bij mij iets komt doen?
En wat kost het als je het niet gaat doen?
“Waarom ik toch JA tegen je heb gezegd? Jij bent de eerste die ik ken die therapeut is maar het zelf ook heeft meegemaakt. Je begreep me direct, dat voelde ik. Je was eerlijk en dat was pijnlijk, maar daarmee triggerde je ook iets bij me. Dat had ik nodig. De vraag welk voorbeeld ik voor mijn kinderen wilde zijn, was doorslaggevend. En heel belangrijk, je haalde me niet over. Je liet mij echt de keuze.”
De ja-maar is te groot
Er zijn ook mensen die het niet aandurven om een traject bij mij aan te gaan. Hun ‘ja-maar’ is te groot. Ze kunnen en willen daar nog niet uit. Dat gevoel van weerstand ken ik maar al te goed. Ik moest nog dieper zakken voordat ik het aandurfde om naar mezelf te gaan kijken.
Dus wie ben ik om een ander die ruimte niet te geven…
“Ik ben er nog niet, maar de spiraal gaat nu omhoog in plaats van verder naar beneden. En wat betreft het geld dat je vraagt… het is van onschatbare waarde wat ik van je heb geleerd!”
Dit stuk heb ik samen met Judith geschreven die in het echt ….. heet.