Is 85% voldoende voor angst of dwang?

Jort Kelder in Op1: “85% houdt zich wel aan de coronamaatregelen.”
Wat doet zo’n uitspraak met mensen die last hebben van angst of dwang veroorzaakt door corona?

Vorige week was ik gevraagd voor de uitzending van talkshow Op1 om iets te vertellen over de invloed van corona op smetvrees. Deze uitnodiging heb ik met beide handen aangenomen. De kans om mijn missie onder de aandacht van een groot publiek te brengen. Niet alleen aandacht voor de mensen die last hebben van angst of dwang, maar juist ook voor de mensen eromheen. Mensen die houden van hun partner of kind maar niet van de angst of dwang die die persoon heeft. Mensen die proberen om de angst of dwang bij de ander te verminderen, maar zelf gedwongen worden om te gaan meedwangen en vermijden. Dat doen ze omdat ze zien dat de spanning, paniek en onrust bij de ander toeneemt en de situatie gaat escaleren. Het gaat om iemand waar ze van houden, dus die escalatie proberen ze te voorkomen.

Argumenten en tegenargumenten

Is dit een handige reactie? Nee. Het effect is juist tegengesteld. Hoe meer aandacht je geeft aan de angst of dwang, hoe meer ruimte deze gaat innemen. Boos worden, discussie aangaan, negeren, doen wat de ander (de dwang) van je eist…. alle reacties geven aandacht aan de angst of dwang. Hoe meer argumenten je tegen de angst of dwang inbrengt, hoe meer tegenargumenten er komen. Een discussie die je nooit gaat winnen.

In de uitzending van Op1 op donderdag 15 oktober op Nederland 1 benoemde Jort Kelder dat 85% van de Nederlanders zich houdt aan de coronamaatregelen en dat dit best een hoog aantal was.
Mijn reactie: “Voor angst of dwang is 100% x 100% x 100% nog niet voldoende.
Helaas werd hierna het onderwerp gestopt.

Helaas, omdat nu het beeld is blijven hangen dat angst of dwang afschrikwekkend of vreemd is. Het bevestigt bijna dat het taboe moet blijven bestaan. Terwijl ongeveer tien procent van de Nederlanders last heeft van angst of dwang op een manier die het leven beïnvloedt. Een ongelooflijk hoog aantal dat door corona waarschijnlijk zal gaan toenemen, naast andere psychische klachten zoals depressie en burn-out.

Wat dan wel?

Net zoals je iemand met vliegangst niet geruststelt of overtuigt met het argument dat vliegen de veiligste vorm van reizen is, overtuig je iemand met angst of dwang niet dat 85% een positieve score is als het gaat om de coronamaatregelen. De discussie hierover aangaan met als doel gerust te stellen helpt ook niet, want daarmee stimuleer je de ander om met steeds meer tegenargumenten te komen.

Wat dan wel?
De ander serieus nemen door te luisteren en zijn/haar angst of dwang niet weg te praten.
Zelf ‘normaal’ blijven doen. Dus niet meegaan in de angst of dwang van de ander.
Dit onderwerp bespreekbaar maken, want door het te negeren kan het steeds groter worden.
Vragen hoe het met de naaste gezinsleden gaat, want ook zij lijden onder de angst of dwang.
Aandacht geven aan de hulp die wel mogelijk is.

Angst en dwang bestaan uit wantrouwen. Als naasten als eerste in beweging komen, helpen zij om de juiste voorwaarden te scheppen voor hun gezinslid om vertrouwen te gaan krijgen dat therapie wel helpt en dat het echt beter kan gaan dan nu. Vertrouwen om het proces in te gaan dat ze de angst – die in de ogen van anderen onzinnig is – aan durven te gaan. Ze hebben iemand nodig die hen voorgaat in dat vertrouwen.

Ik hoop dat ik nog een keer uitgenodigd word door Op1 of Eva Jinek om dat verder uit te leggen!

Wil je weten hoe ik dat heb gedaan als naaste van een partner en kind met angst en dwang? Hier kun je dat lezen.
Overzichtelijke en laagdrempelige info voor mensen met angst of dwang en hun naasten vind je bij de ADF stichting.