Wat zie je niet?
Er was eens…..
Er was eens een vrouw. Getrouwd en moeder van twee prachtige kinderen. Ze woonde in een leuk jarendertighuis. Ze gaf les en werd gewaardeerd om haar kennis en enthousiasme.
Onverwacht kreeg ze de kans om een paar dagen naar Barcelona te gaan. Op vakanties ging ze altijd met het gezin kamperen; ze was nog nooit op stedentrip geweest. Deze kans greep ze met beide handen aan. Rondlopen in die bekende stad, mooi weer, alle beroemde plekken zien, shoppen, lekker eten. Zomaar een paar dagen. Het voelde als een cadeautje. Ze genoot.
Die vrouw ben ik. Zeven jaar geleden.
Wat heb ik genoten van die dagen in Barcelona. Voor het eerst voelde ik me werkelijk vrij. Ik liep daar zonder me telkens af te vragen of er iets verkeerds gebeurde, of ik iets had gemist, of ik anders moest reageren. Mijn antennes had ik uitgezet. Ik liep op een stevige bodem in plaats van op eieren.
Het was voor het eerst dat ik dit meemaakte: zonder schuldgevoel genieten. Die permissie voelde ik. Misschien was ik nog wel het meest verbaasd dat ik ‘thuis’ toen werkelijk kon loslaten.
Wat zie je niet?
Je ziet niet dat ik naaste ben van twee mensen met een GGZ-diagnose.
Je ziet niet dat ik me jarenlang in allerlei bochten heb gewrongen om te zorgen dat ik de goede dingen deed en zei, omdat de boel anders ontplofte thuis. Escalaties als gevolg van de GGZ-diagnoses.
Je ziet niet dat ik jarenlang -uit liefde- iets deed wat niet hielp: ik hield rekening met de diagnose. Ik dacht daarmee mijn gezinsleden te helpen om beter te worden. Of om in ieder geval beter om te gaan met de gevolgen van hun diagnose. Dat werkte niet.
Je ziet niet dat ik hier al jaren bezig was om mezelf terug te vinden. Om de vraag “wat wil ik zelf?” te leren beantwoorden. Mijn focus had steeds bij mijn gezin gelegen. Ik had me volledig aangepast en daardoor mijzelf weggecijferd – stapje voor stapje steeds meer. Ik wist niet meer wat ik zelf wilde, kon en mocht.
Je ziet niet hoeveel energie het mij al die jaren heeft gekost. Dat verborg ik altijd.
En je ziet ook niet de eenzaamheid, frustratie en machteloosheid die ik dan altijd voelde.
Wat zie je wel?
Ik ben de vrouw op de foto die laat zien dat ik er mag zijn. Dat ik mag genieten, zonder schuld. Ook al is thuis niet alles opgelost.
Ik laat zien dat ik kan loslaten en dat ik daarmee niet mijn gezin buitensluit of in de steek laat. Toen ik na deze dagen weer thuis kwam was de situatie thuis natuurlijk niet veranderd. Ik wel. Deze dagen hebben op mij een onuitwisbare indruk achtergelaten. Toen heb ik voor het eerst ervaren dat ik werkelijk los mocht laten.
Wil je weten wat het me verder heeft gebracht en wat het jou zou kunnen brengen? Neem eens contact met me op. Dan vertel ik je erover.