Ik zette het podium voor de dwang neer

Jarenlang heb ik het podium voor de dwang neergezet. Ik ging kijken naar een voorstelling waar ik helemaal niet heen wilde. Laat staan dat ik wilde kijken. Toch kon ik niet anders dan weer het podium klaarzetten. Ik moest wel. Ik kon niet anders.

Wel probeerde ik elke keer het toneelstuk te beïnvloeden. Ik zette een ander decorstuk klaar. Tenminste als ik het aandurfde, want het moest natuurlijk wel een decorstuk zijn dat perfect bij het toneelstuk paste. Als dit niet goed was, dan werd de hoofdrolspeler heel erg boos.
Ook ging ik regelmatig op een andere stoel in de zaal zitten. Vanaf een andere plek kon ik het anders bekijken. Als ik bijvoorbeeld achterin ging zitten dan zag de hoofdrolspeler mij niet. Dan was ik onzichtbaar.
Niets bleek minder waar. Het toneelstuk was altijd voor mij bedoeld. Ik werd zelfs telkens het podium opgetrokken en kreeg een rol toebedeeld. Ook als ik niet wilde.

En toch zette ik telkens weer het podium klaar. Voor een toneelstuk dat ik niet wilde zien en waar ik geen onderdeel van wilde zijn.

De dwang als hoofdrolspeler

Wil je weten wie de hoofdrolspeler is?
De dwang.
De rol werd regelmatig afgewisseld door de angst.
Wie daar stond maakte voor mij niet veel uit. Het podium zette ik klaar. Ik moest kijken en werd onderdeel van de voorstelling. Of het met de dwang was of met de angst. Of ik wilde of niet.

Als je niet wil kijken, dan zet je toch geen podium klaar en dan ga je zeker niet kijken…. dat was het ‘logische’ advies dat ik regelmatig kreeg.
Maar ik had er geen keuze in.
Dacht ik.

Waarom zette ik het podium klaar?

Als je naar het theater gaat verwacht je een bepaalde voorstelling te zien. Als het goed is krijg je wat je verwacht.
Zo werkt het ook als je een partner of kind hebt met angstig of dwangmatig gedrag.
Stel je voor:
Je partner komt uit zijn werk.
Je hoort de auto aan komen rijden en voor de deur parkeren.
Je kijkt niet naar buiten.
Je luistert alleen maar.
Het portier wordt dicht geslagen.
Op dat moment weet je welke voorstelling er gaat komen.
Je voelt het.
Je staat er alweer klaar voor.

Dit doe je vanuit je gevoel. Je kan niet anders. Denk je.

Wat is gevoel

Gevoel is een herinnering aan een situatie die je in je lichaam hebt opgeslagen.
Denk eens aan een liedje waar je vrolijk van wordt. Als je onverwacht de eerste noten hoort, voel je het direct in je lichaam.
Ik heb dat bijvoorbeeld met het liedje van Justin Timberlake ‘Can’t stop the feeling’.
Mijn lijf gaat direct in een swingbeweging bij de eerste noot. Heerlijk. Daarna kom ik pas op de titel van het nummer.

Maar dat geldt ook voor gevoelens die niet fijn zijn. Dat kan een liedje zijn waar je een negatieve herinnering bij hebt of een foto waarbij je direct de schaamte of pijn weer voelt.
Je hoofd is zich nog niet bewust van de herinnering, maar je lichaam heeft het al lang herkend en reageert of het echt gaat gebeuren.

Het voorbeeld met de auto is mijn voorbeeld. Als mijn partner thuiskwam wist ik al hoe ik moest reageren, voordat ik hem gezien had. Ik had het podium al klaargezet. Ik wist welke voorstelling er ging komen. Mijn lichaam zat al in het gevoel van ‘daar gaan we weer, nu moet ik het precies goed doen’. Mijn hoofd ging daar vanzelf achteraan met bedenken welke woorden ik beter wel of niet kon gebruiken.
Alle decorstukken had ik klaarstaan. De stoelen stonden opgesteld.
Natuurlijk maakt dwang of angst daar gebruik van. Die wil aandacht!

Altijd was ik bezig met hoe ik het podium zo kon neerzetten dat de dwang of angst anders zou gaan reageren.
Ik heb ontdekt dat de dwang of angst zelf het podium pakt. Ik kon alleen mijn eigen podium veranderen.
In mijn situatie was het dat ik niet meer op de bank ging zitten en niet meer mijn partner direct aankeek om goed te kunnen afstemmen. Ik zorgde dat ik iets aan het doen was. Klusjes zoals was opvouwen, groente snijden of tijdschriften opruimen. Ik was wel in contact, maar ik zat niet op de eerste rij.

Liefdevol is niet hetzelfde als lief

In het begin voelde dit helemaal niet goed. Mijn lichaam wilde wel voor dat podium gaan zitten. Mijn hoofd vond er iets van. Keurde het ten strengste af. Want een liefdevolle vrouw heeft aandacht voor haar man en kinderen als ze thuiskomen. Dit noem je een overtuiging.
Toch ben ik het gaan doen. In kleine stapjes.
Toen bleek dat mijn lichaam er wel aan kon wennen.
Mijn hoofd had wat hersenspoeling nodig. Was het eigenlijk wel zo liefdevol om dat podium neer te zetten?
Het antwoord: NEE!
Het leek lief wat ik deed, maar het was niet liefdevol.

Toen bleek dat de dwang en angst minder podium nodig hadden. Ik kon helpen door dat podium niet meer neer te zetten.
Waar ik altijd had geprobeerd om de angst en dwang te veranderen, ben ik nu aan de slag gegaan met mijn gevoel, mijn angst en mijn overtuigingen.

Dit had groot effect. Op mij en op mijn gezinsleden met de diagnoses. Nu eindelijk wel positief.

Herken je je in deze ervaring?
Realiseer je je dat jij ook het podium klaarzet terwijl je dat helemaal niet wilt?
Zou jij het ook anders willen doen?
Door middel van de gratis test of het gratis e-book of het gratis 2-wekelijks Whatsapp bericht krijg je veel inzichten. Je vindt ze hier.

Wil je me graag eens spreken? Neem gerust contact op.
Want als ik het kan… dan kun jij het ook!