Bewijs voor angst of voor vertrouwen?

Voor zowel angst als vertrouwen kun je bewijzen vinden. Het is maar net hoe je ernaar kijkt en welke keuze jij erin wilt maken. Ik neem je mee in de keren dat ik ’toevallig’ bereikbaar was, terwijl ik het niet had moeten zijn.

Zowel mijn kinderen als mijn man hebben een ongeluk gehad. Alle drie de keren was ik er niet bij. Maar toch gebeurde er in twee situaties wel iets bij me. Toeval?
En heeft dat mijn angst of mijn vertrouwen vergroot?

Een wonder hoe ze eruit is gekomen

Het was de eerste dag na de zomervakantie. Nu achttien jaar geleden. Ik was naar mijn werk op school in Gouda. De kinderen gingen weer naar hun eigen school. Het was lekker weer en tussen de middag zat ik met collega’s te lunchen op het dakterras. En waar ik anders mijn pauze in de zon zo lang mogelijk probeerde te rekken, was ik nu heel onrustig. Ik heb snel gegeten en ben naar binnen gegaan. Eenmaal achter mijn bureau ging mijn telefoon. Het was mijn man die zei: “Niet schrikken, ik zit in de ambulance.” Op de achtergrond hoorde ik een vreemd soort gehuil van onze dochter. Je kunt je voorstellen dat ik op dat moment compleet de kluts kwijt was en behoorlijk in paniek raakte.
Onze achtjarige dochter had een ernstig ongeluk met de fiets gehad.
Het is een wonder hoe ze eruit is gekomen.

Ongeluk met de motor op de snelweg

Een paar jaar geleden gaf ik een verpleegkundeles in het praktijklokaal samen met een collega. Op een gegeven moment zei ik tegen mijn collega dat ik even naar het toilet moest. Ik liep voorbij het toilet naar mijn werkkamer, naar mijn telefoon. Ik bleek net een telefoontje gemist te hebben van onze twintigjarige zoon. Die ochtend was hij bij ons langs geweest om zijn motor op te halen om naar zijn stageadres te gaan. Daar moest hij nu wel zijn aangekomen.
Ik belde hem terug. “Mam, schrik niet. Ik heb een ongeluk gehad op de snelweg. De wegenwacht en een verpleegkundige reden achter me. Ik wacht nu op de bergingsdienst want mijn motor is total loss.”
Door een onhandige inhaalmanoeuvre van een auto voor hem, moest onze zoon vol in de remmen. Hij werd over het stuur van de motor gelanceerd.
Ik ben direct in de auto gestapt en ben naar hem toegereden.
Hij heeft geen schade overgehouden aan het ongeluk.

We reden allebei de andere kant van de straat uit

Eind vorig jaar gingen mijn man ongeveer tegelijk de deur uit. Ik stapte in de auto en reed rechts de straat uit om naar motorrijles te gaan. Hij pakte zijn vouwfiets om naar het station te gaan. Links de straat uit.
Twee uur later kwam ik thuis. Op mij beide mobieltjes had ik in totaal tien telefoontjes gemist. Diverse van een buurvrouw verderop in de straat. Ik belde haar.
“Ik zit met je man in het ziekenhuis want hij kreeg een ongeluk bij mij voor de deur.” Ze gaf de telefoon door aan hem. Hij zat te wachten voor de röntgenfoto van zijn schouder, want die zat niet goed. Anderhalf uur later bracht onze buurvrouw hem thuis. Gelukkig niet ernstig maar voorlopig was zijn arm niet bruikbaar.

Waarom liep ik naar de telefoon?

De drie belangrijkste en meest dierbare mensen in mijn leven hebben een ongeluk gehad. Bij de ongelukken van onze kinderen ben ik op onverklaarbare wijze naar mijn telefoon gelopen terwijl ik daar niet hoorde te zijn.
De onrust die maakte dat ik niet lang op het dakterras bleef, werd later bevestigd door een collega. Precies op dat moment vloog onze dochter over haar fiets.
Mijn zoon maakte het – op het eerste gezicht – goed, maar had wel een ouder nodig. De rest van die dag heb ik met hem in het ziekenhuis gezeten. Waarom zei ik dat ik naar het toilet moest en liep ik naar mijn bureau? Dat was niets voor mij om zo te doen.

Bij mijn man heb ik niets gevoeld, niets gemerkt. Geen onrust om toch een keer onderweg om mijn mobiel te kijken. Had ik daar niet bij willen zijn? Natuurlijk wel. Maar ik weet dat er een geweldige buurvrouw bij hem was. Hij is volwassen en kon zelf handelen in deze situatie.
De kinderen hadden ze me echt nodig.

Kiezen voor angst of vertrouwen?

Nu kan ik zelf de keuze maken hoe ik naar deze situaties kijk:

• Ik moet altijd bereikbaar zijn, want stel je voor dat ik niet toevallig naar mijn telefoon was gegaan?
• Ik ben bereikbaar als ik werkelijk nodig ben.

Toeval is dat wat je toevalt.
Ergens weet (voel) ik diep van binnen dat ik er ben als ik er moet zijn. En gaat het leven zoals het gaat.

Ik kies voor het vertrouwen en niet voor de angst.
Als ik voor de angst zou kiezen betekent het dat ik niet meer zonder mijn mobiel kan en dat deze altijd binnen handbereik moet zijn. Want geloof me, een ongeluk gebeurt niet op een moment dat je het verwacht.
Angst geeft onrust.
Vertrouwen geeft rust.
Zowel angst als vertrouwen zitten in je. Een bewijs is iets van buitenaf. Er is geen enkel bewijs dat je kan overtuigen om anders te gaan voelen. Eerst voel je, daarna ga je de bewijzen daarvoor zien.
Hoe toevallig dat mijn gevoel steeds weer bewezen word!

Wil je n.a.v. mijn verhaal eens contact? Voel je vrij. Het mag!