Welke ruimte ontstaat er als zij hem zijn dwang kan gunnen?

Hoe kun je de ander zijn dwang (of angst) gunnen? Dan maak jij het toch alleen maar erger? Het tegendeel is waar.

Ze zijn samen een week in het buitenland.
Op vakantie gaan geeft hem nog een beetje spanning, maar minder dan een aantal jaren geleden.
Op een ochtend, tijdens de vakantie, ziet ze aan hem dat hij onrustig is. En hoewel de aanleiding een leuke gebeurtenis is, steekt de dwang weer de kop op. Zichtbaar uitend in vaak naar het toilet gaan.
Zij heeft slechte ervaringen opgedaan met zijn toilet-dwang.
Nog steeds is het iets dat haar uitermate irriteert. Ze heeft vaak staan wachten als er weer een toilet gezocht moest worden.
Een dwang die telkens weer terug komt. Een onvoorspelbare dwang.

Loslaten van de dwang

“Je moet me even laten,” zegt hij. “Ik weet ik vandaag iets leuks ga doen, maar het geeft spanning. Dit is wie en wat ik ben. Wil je me de ruimte geven om naar het toilet te gaan?”
Zij is even verbaasd, want dit heeft hij nog nooit op deze manier gevraagd.
Ze geeft hem de ruimte.
Het lukt haar om het totaal los te laten, om geen irritatie te voelen en er geen aandacht aan te besteden. Omdat ze van hem houdt, kan ze hem zijn dwang gunnen.

De volgende dag kijken ze terug op een leuke dag.
Hij zegt: “Doordat jij mij de ruimte gaf, hoefde ik niet meer naar het toilet. Door jou was de spanning snel weg.”

Het proces stopt niet

Ze belt me op als ze thuis zijn om te vertellen hoe bijzonder ze dit vond.
Van mij heeft ze nog even de bevestiging nodig dat ze dit goed gedaan heeft en dat ze trots mag zijn op zichzelf.
Het is alweer een poos geleden dat ze bij mij een traject heeft gedaan.
Nog steeds maakt ze stappen. Maakt hij stappen. Maken ze samen stappen.

Het proces van de angst en dwang een plek geven in de relatie en het dagelijks leven is weer een nieuwe fase ingegaan.

Door je eigen angst heen loslaten

Zij heeft bij mij ingezien dat zij mede zijn angst en dwang in stand hield. Ze was er niet schuldig aan, maar door haar angst voor zijn reactie ging ze mee in het vermijden en meedwangen.
Natuurlijk zei ze dat ze het de volgende keer niet meer zou doen. Op een liefdevolle manier, op een boze manier, op een afstandelijke manier. Maar dat was niet vol te houden. Er was nooit een andere oplossing dan toegeven.
Hoe kun je wegrijden als er onderweg bij het derde pompstation weer gestopt moet worden omdat hij naar het toilet moet? Dat doe je toch niet? Dat kan toch niet?

Wat vond zij het moeilijk en eng om zijn angst en dwang los te laten. Want eigenlijk wilde ze hem helpen. Dat is toch houden van?

Nu is ze het meest trots dat zij weer een stap heeft gemaakt in het werkelijk loslaten van zijn dwang. Met een effect  waar ze nooit van heeft kunnen dromen. Dit behoorde tot de onmogelijkheden.
“Ik voelde zelfs geen irritatie,” zegt ze “en hij is mij dankbaar.”

Dit is houden van de persoon en loslaten van de angst en dwang.