Voel jij je mantelzorger van iemand met psychische klachten of een GGZ-diagnose?

Er bestaat een vorm van mantelzorg waar bijna geen erkenning voor is. Degene die deze vorm van mantelzorg geeft, vraagt er ook niet om.

“Mantelzorg is onbetaalde en vaak langdurige zorg voor zieke familieleden of vrienden.” Zo omschrijft de Rijksoverheid mantelzorg.

Het klopt met het beeld dat van mantelzorg bestaat.

• Je zorgt voor je partner die een ernstige ziekte heeft, zoals kanker.
• Je zorgt voor je  kind die een chronische ziekte heeft, zoals taaslijmziekte.
• Je zorgt voor een ouder die dementerend is of een hersenbloeding heeft gehad.
• Je doet boodschappen voor je buurvrouw die haar heup heeft gebroken.

Allemaal situaties waarin de mens met de ziekte hulp nodig heeft. Situaties die verder gaan dan de gewone zorg voor je gezin, ouder of hulp aan de buurvrouw.
Mantelzorg geven vraagt veel van je.  Aandacht, tijd, energie…soms is het wel eens lastig op te brengen, zeker als duidelijk is dat er voorlopig geen eind aan de mantelzorg komt.
Het combineren van je gezin, werk en mantelzorg is niet eenvoudig. Als je aan mensen vertelt dat je mantelzorger bent, begrijpen ze wat je doet, maar echt invoelen kunnen alleen de mensen die zelf mantelzorg zijn (geweest).
Er is ook een vorm van mantelzorg die bijna niet wordt gezien. De niet-erkende vorm van mantelzorg. Hierbij gaat het verder dan ‘gewoon’ voor je gezin zorgen.

Herken je jezelf in de volgende beschrijving?

Je partner of kind heeft last van psychische klachten of heeft een GGZ-diagnose. Daarbij hoort gedrag wat voor jou niet makkelijk is. Vaak begrijp je waardoor het komt, soms begrijp je het niet. Het meest uit zich dit door angstig, dwangmatig of dominant gedrag.
Het kan gaan om een officiële diagnose zijn, maar dat hoeft niet.
Jij probeert, met liefde, voor je partner of kind te zorgen. En doet daar enorm je best voor. En toch… vaak helpt het niet, lukt het niet. Je hebt het gevoel dat je mee moet gaan in wat je partner of kind wel of niet wil of aandurft. Dit kost je veel energie.

Het kan zijn dat je partner of kind een angst- of dwangstoornis heeft, een eetstoornis heeft, depressief is, narcistisch gedrag of een autistische stoornis heeft. Het kan ook gaan om een heftige puberteit, onverwachte veranderingen in het leven of ‘gewoon’ dominant gedrag.

Het is moeilijk aan anderen uit te leggen welke extra zorg je aan je partner of kind geeft. Als je het wel probeert, krijg je de opmerking: “Hij is toch niet ziek meer, misschien moet je gewoon eens wat strenger zijn”.

Jouw mantelzorg

Jouw zorg bestaat eruit dat je continu op eieren loopt, je gevoelsantenne aan hebt staan. Je probeert dat te doen en te reageren op een manier dat de ander rustig blijft. De realiteit is dat dit vaak niet lukt. Het lijkt dan jouw schuld te zijn. Als jij anders had gereageerd, dan…………. Natuurlijk weet je dat dit niet klopt, maar dat krijg je de ander niet uitgelegd, daar ben je al lang mee gestopt.

Jouw zorg bestaat uit het aanpassen aan de ander, op zo’n manier dat je bepaalde dingen niet meer mag doen of juist moet doen. Diep van binnen weet je dat veel dingen niet meer durft te doen. Je voelt je niet meer vrij. Maar vertel dat maar eens aan je vriendinnen.
Jij weet dat de angst er bij die ander diep inzit. En jij weet ook dat het zich uit in patronen waarin jij je niet meer vrij voelt en die ook de ander niet meer helpen.

En waar blijf jij?
Op welke manier laat jij merken wat je wel of niet wilt?
Hoe kom jij weer tevoorschijn?
Hoe kun jij wel voor je gezin zorgen?
Wie vraag er aan jou hoe het gaat?
Hoe zou jouw leven eruit zien als je dit niet zou doen?

Wat helpt wel?

Wil jij minder op eieren lopen, meer energie hebben, aan je gezin laten merken waar jouw grens ligt en weer een gezellige ouder en partner zijn? Wil je weer kunnen ontspannen en af en toe vrolijk durven zijn?

Je weet heel goed wat niet helpt. Alles wat je tot nu toe hebt gedaan en waarmee je niet bereikte wat je graag wilde.

Ik ben het anders gaan doen

Ik heb twee gezinsleden met een GGZ-diagnose. Meer dan vijftien jaar probeerde ik van alles, maar veranderde er niets.
Nou ja……. ik dacht dat ik van alles probeerde. Uiteindelijk deed ik telkens hetzelfde. Ik probeerde het in mijn gezin rustig te houden en ik probeerde ik mijn twee dierbaren te ‘veranderen’. Ik wilde ze beter maken.

Toen ik daarmee gestopt ben, is er veel veranderd. Ik kon weer ademhalen, ik kon weer ontspannen. Ik mocht zelfs weer voorzichtig vrolijk zijn en genieten.
Maar ik moest ook gaan zeggen wat ik wilde. En dat was ik wel verleerd.
Waar ik me vast liet houden door het gedrag van mijn dierbaren, heb ik mijzelf de permissie te geven om lief te zijn voor mijzelf en voor mijzelf te gaan zorgen.
Bijzonder is dat ik er daardoor veel beter voor mijn gezin kon zijn.
Ik hoefde ze niet meer te veranderen of beter te maken, ik mocht weer ik zijn.
Ik kon weer aandacht geven aan mijn partner en kinderen in plaats van aan de diagnose.

Wil je meer lezen van mij? Kijk hier eens. Misschien is de test van de meedwanger of het ebook iets voor jou.

Ben je al een stap verder en wil je eens praten? Neem rustig contact met me op voor een vrijblijvend gesprek.