Ik word niet betrokken bij de therapie!

Betrokken worden bij de therapie is niet altijd vanzelfsprekend. Dat kan schadelijk zijn, want een GGZ-diagnose raakt het hele gezin. Alleen betrokkenheid is niet voldoende, want je hebt beiden je eigen proces.

Ik zie het als ze binnenkomt. Het stoom komt uit haar oren. Ik laat haar eerst rustig naar boven gaan en maak een lekkere cappuccino voor haar. Als we allebei zitten kijkt ze me aan en haalt diep adem.
“Wat ben jij boos” zeg ik. Meer heeft ze niet nodig. De tranen komen en ze probeert woorden te geven aan dat wat haar dwars zit. Als de belangrijkste woorden eruit zijn, begrijp ik haar frustratie zo goed. Herkenbaar voor mij en voor zoveel andere partners en ouders die bij mij komen. Betrokkenheid bij de therapie.

Wat deed hij daar bij therapie?

De man van Lize heeft een lange weg afgelegd om te leren omgaan met zijn angsten en de dwang waarin zich dat uitte. Waar Lize altijd meeging in zijn angst en dwang heeft ze bij mij geleerd om weer zichzelf te mogen zijn en de verantwoordelijkheid voor haar man bij hem te laten. Samen doen ze dat op een mooie manier en daardoor heeft hun relatie een andere – gelijkwaardige – basis gekregen. Lize’s man volgt nog steeds therapie. Het helpt hem om steeds beter te begrijpen waar zijn angst en dwang vandaan komt. Tenminste, dat dacht Lize.

Ze vertelt: “Al een poos had ik een vaag gevoel dat er iets niet klopte. Een aantal keren had ik hem gevraagd hoe het ging met zijn therapie. Hij gaf daar alleen een vaag antwoord op en beloofde daar op een ander moment over te vertellen. Een paar weken geleden werd zijn dwang door iets getriggerd en reageerde hij weer op de oude manier. Dat escaleerde direct tussen ons. Ik weet niet waar het vandaan kwam, maar ik vroeg hem wat hij bij therapie deed. Eigenlijk schreeuwde ik het naar hem. Weer een vaag antwoord tot ik aan hem vroeg of hij schematherapie volgde. Het bleek dat hij dat al bijna een jaar volgt. Toen ontplofte ik. Vanuit mijn werk weet ik het een en ander over schematherapie. Ook hoe belangrijk het is dat het gezin daarbij betrokken wordt. Ik ben zo boos op hem omdat hij dit niet vertelt heeft, omdat hij mij buitengesloten heeft. En ik ben woest op zijn therapeut omdat hij mij weer niet betrokken heeft bij de therapie. Die ervaring heb ik al eerder gehad.”

Goede therapie hangt af van de motivatie

Regelmatig word mijn advies of mening gevraagd over therapie. Vanuit mijn professionele ervaring kan ik toelichten welke therapieën gebruikelijk zijn en wat in het algemeen de ervaringen daarmee zijn. Daarbij geef ik altijd een invalshoek mee die door (huis)artsen en therapeuten nogal eens vergeten wordt: de motivatie die iemand heeft. Hoe meer wij als naasten onze partner of kind gaan dwingen tot therapie, hoe minder het effect. Ook al zit iemand bij de meest geweldige therapie en therapeut.
Als het gaat om als naaste betrokken te worden bij therapie, dan raakt mij dat persoonlijk. Ook ik ken het buitengesloten worden. Of dat je wel een keer mee mag, maar dan gaat het niet over jou. Je mag luisteren en krijgt uitleg. Jouw mening en ervaring over hoe het gaat wordt nauwelijks gevraagd of meegenomen. De ander is de patiënt en daarvoor wordt betaald.
Vanuit die frustratie is mijn praktijk ontstaan. Ik doe niet aan ouder- of partnerbegeleiding waarbij je wordt verteld hoe je met de ander om moet gaan. Nee, bij mij gaat het over hoe je met jezelf om moet gaan naast iemand met een GGZ-diagnose. Iets dat bij ouder- en partnerbegeleiding ontbreekt.

Buitensluiten voelt als wantrouwen

De therapie die de man van Lize volgde is een intensieve therapie die terugkijkt in het verleden van iemand. Dit kan zeker een goede therapie zijn, maar ik begrijp wat Lize aanvoelde en niet onder woorden kon brengen. Haar man ging zover terug in zijn jeugd dat de connectie met de toekomst weg was. Daardoor viel hij terug in zijn oude gedrag en was hij – in haar ogen – juist bezig om zijn angsten te koesteren, waardoor hij zijn dwang diep van binnen in stand kon houden.
Door haar erbuiten te houden, voelde Lize het wantrouwen terugkomen. Wantrouwen is het kenmerk van angst en dwang.
Ik heb Lize geholpen hier inzicht in te krijgen. Dit was pijnlijk en confronterend, want ze realiseerde zich dat ze weer haar grenzen niet had aangegeven. Ze had haar man – liefdevol – ruimte gegeven voor zijn therapie, terwijl het voor haar allang niet meer goed voelde.
Het heeft tussen Lize en haar man geleid tot heftige gesprekken en emoties. Het heeft ook geleid tot een opening voor andere gesprekken, namelijk de eenzaamheid die Lize altijd heeft gevoeld als haar man in zijn angst en dwang zat. Iets wat ze eerder niet met hem wilde en durfde te delen. Juist omdat ze zag dat hij zo hard aan het werk was om anders in het leven te staan. Nu kan ze het wel met hem delen, zonder dat ze hem een schuldgevoel wil geven.
Dat is veel waard!

*Dit blog wordt gepubliceerd met toestemming van Lize en haar man.

Herken jij je in dit verhaal en wil je ontdekken hoe jij alleen of hoe jullie hier samen anders mee om kunnen gaan? Voel je vrij om contact op te nemen voor een vrijblijvend kennismakingsgesprek.
Mail: info@sterkineigenkracht.nl
Of bel/app: 0681941059