Durven confronteren

Als coach weet ik dat mensen mag en moet spiegelen. Dat is waar iemand voor komt. Toch is dat voor mij soms spannend. Doe ik het wel of niet goed?

“Dank je wel dat je met me meeleeft en dat je me durft te confronteren.” Dit stond in de mail die Mieke mij vorige week stuurde. Een paar weken eerder was ze bij mij voor een sessie. Ze is bijna aan het einde van het traject bij mij. Het was een lastig gesprek. Mieke ging in de weerstand. Ze vond het eigenlijk niet zo erg om mee te bewegen met de verschillende gezinsleden die last hebben van angst en dwang. Ze kon elke week wel ergens een momentje vinden om iets voor zichzelf te doen. Dat is toch ruimte maken voor jezelf?

Trots vertel ik altijd dat er bij elke cliënt die bij mij komt, iets positiefs verandert. Zowel voor de cliënt als voor de gezinssituatie. En soms…. Is het ook voor mij spannend. Ben ik bang dat dit de eerste cliënt is bij wie het niet lukt. Waar de situatie te ingewikkeld is. Of dat het mij niet lukt om de cliënt in beweging te krijgen.

Wil je wel of geen hulp?

Er vindt een natuurlijke selectie plaats op het moment dat iemand zich in mijn praktijk aanmeldt. Iemand die niet wil veranderen, neemt geen contact met mij op. Van de mensen met wie ik wel een kennismakingsgesprek heb, besluit een deel om geen traject in te gaan. De stap om de angst en dwang van de partner of het kind, liefdevol en zorgvuldig  los te laten, is te groot. Het is veilig en vertrouwd om in patroon van meedwangen en vermijden te blijven. Eigenlijk is de angst om zelf te veranderen te groot. En dat is niet erg. Je kunt dat pas doen als je het werkelijk wilt en er aan toe bent.

Ik weet dat de stap om te veranderen, met goede begeleiding, helemaal niet zo groot is. Je bepaalt altijd je eigen tempo en doet alleen maar wat goed is voor jou en je gezin. Maar de stap durven zetten, dat vraagt moed.

Over je grens heen gaan

Mieke heeft geen makkelijke situatie. Ze heeft een groot gezin waarin o.a. angst en dwang bij verschillende gezinsleden een rol speelt. Mieke is een schat van een vrouw die het anderen graag naar de zin maakt. De laatste jaren is ze echter ver over haar grens heen gegaan. Moedig dat ze bij mij kwam voor hulp. Ze heeft mooie stappen gezet, totdat ze in dat ene gesprek terugkrabbelt. Als mens en coach weet ik dat je het soms nodig hebt om de pijn nog eens extra te voelen, om van daaruit echt een goeie stap te kunnen zetten. En iemand die die je dan een spiegel voorhoudt, is prettig.

Toen Mieke bij mij wegging en thuiskwam, heeft ze haar energie direct ingezet. Ze is orde op zaken gaan stellen. Is haar grenzen gaan stellen. Is in gesprek gegaan met mensen. Heeft concrete afspraken gemaakt met zichzelf en deze kenbaar gemaakt aan de mensen die dit moeten weten.

Trots

“Dank je wel dat je met me meeleeft en dat je me durft te confronteren.” Dit schreef zij in haar mail aan mij. Ze had de confrontatie van haar eigen spiegelbeeld nodig. Ruimte maken voor jezelf is niet wekelijks een uur sporten. Het is werkelijk durven voelen waar jouw behoefte ligt en deze concreet maken, naar jezelf en naar je omgeving.

Wat ben ik trots op Mieke dat zij dit doet. En wat ben ik blij en trots dat ik haar mag begeleiden en dat ook bij Mieke iets positiefs verandert.