Vraag: Mijn man ziet zijn angst niet als dwangmatig, maar als reëel. Hoe ga ik daarmee om?

Mijn man ontkent dat hij een stoornis heeft “Ik ben gewoon voorzichtig, asbest is heel gevaarlijk (etc)”. Wat ik ook zeg, het is volgens hem geen dwang. Hoe kom ik uit deze ontkenning?

 Dit is iets wat vaker voorkomt. Iemand met angst of dwang ontkent dat hij ergens last van heeft. De angst voor asbest is daar een goed voorbeeld van.
Asbest is gevaarlijk. Daar is iedereen het over eens. De omstandigheden waaronder asbest gevaarlijk is zijn ook bekend. Hij kijkt hier anders naar dan jij. 

Angst en dwang hebben hun eigen logica.
Die kun je niet volgen en de discussie win je niet.

100% keer 100% is niet voldoende

Kun jij voor 100% garanderen dat asbest niet gevaarlijk is, als er niks mee gedaan wordt?
En kun jij bewijzen dat wat jij zegt voor 100% waar is?
Dat lukt nooit.

Misschien benoem je naar je man dat hij met andere dingen (bijv. autorijden) ook risico’s loopt en dat hij daar geen problemen mee heeft. Dit soort argumenten komt niet aan. Stop daar maar mee.
De angst (voor asbest) zit in hem en leidt een eigen leven.

Het beste is om zo min mogelijk in discussie te gaan. Je gaat het namelijk niet winnen. Het geeft je alleen ruzie, boosheid en frustratie.
De uitdaging voor jou is om niet mee te gaan in zijn angst. Benoem het dat hij zijn angst mag hebben en dat jij niet bang bent. Jij rijdt wel door de straat waar een pand staat met asbest.
Hoe meer je toegeeft aan zijn angst, hoe meer je (in zijn beleving) bewijst dat zijn angst terecht is. Alles wat je aandacht geeft groeit. Dat geldt ook voor angst. Dus door eraan toe te geven kan de angst groter worden; door zijn angst te negeren verliest de angst/dwang -op termijn- aan kracht.

Heb jij ook een vraag? Stuur me een berichtje. 
Je naam wordt niet vermeld als ik je vraag hier beantwoord.
Je krijgt altijd eerst persoonlijk antwoord van mij, daarna plaats ik het op deze pagina.