Ik kan niet voor haar leven
Wij, als ouders, verkeren in een diep verdrietige en zorgelijke situatie met betrekking tot onze jongste dochter van 42 jaar. Wij nemen haar in huis, hopend dat het beter gaat met haar, maar ze gaat steeds verder achteruit.
We lezen toevallig een artikel in de krant over Thea van Bodegraven. We herkennen een paar punten. We komen nog eens een artikel tegen en besluiten Thea’s boek te bestellen ‘Als helpen niet helpt’.
Wat we lezen is een waarheid als een koe. Het helpt ons in zoverre dat wij contact zoeken met Thea. We voelen bij de kennismaking een klik en besluiten een relatietraject in te gaan van zeven sessies.
Het heeft ons veel gebracht:
- meer begrip voor elkaar, je bent als mens nu eenmaal uniek en denkt en doet niet hetzelfde
- inzicht dat helpen inderdaad niet helpt. Het is vooral anders omgaan met de ontstane situatie en dat heeft rust gebracht, vooral in het hoofd, maar ook in omgang met elkaar.
Voor mijzelf heb ik een soort mantra gemaakt van een uitspraak van Thea ‘ik kan niet voor haar leven’!!!…..als ik mij weer eens ongerust maak….
Wij hebben een heel goed gevoel overgehouden aan de sessies bij Thea. Niet alles is opgelost of goed gekomen, maar we staan er wel heel anders in. En zijn blij dat we dit uiteindelijk hebben gedaan, na 1,5 jaar. Maar zelf hulp vragen is ook een proces!
Thea straalt rust uit, is duidelijk, legt alles begrijpelijk uit. Ze wijst je de goede weg, laat je naar jezelf kijken. Ze geeft inzicht en laat je in je waarde.
Een traject bij haar is een absolute aanrader. Wij waren blij met haar.
Lieve groet Aad (80 jaar) en Trudy (72 jaar)
Wat een mooi getuigenis. Inderdaad, ook ik geloof dat de innerlijke levensgroei nooit stopt. Deze beide mensen geven perfect aan dat hulp hierin een duidelijke stap voorwaarts kunnen zijn. Ook ik vergeet soms de inzichten die ik anderen wel eens gaf of geef. Of is een situatie niet meer heel duidelijk en krijg ik ze niet meer duidelijk met alle tools die ik in of rondom me heb. Hoe goed dat er dan anderen zijn waar iemand kan op terugvallen. Heerlijk om te lezen. Dank om dit te delen.
Lieve Cuppens.
Dank je wel voor je mooie reactie. Ik ben altijd blij als mensen hun ervaring met mij durven te delen. Het gaat over diep liggende persoonlijke thema’s, waar ook altijd een ander bij betrokken is, waardoor er of schaamte of bescherming van de ander meespeelt.
Deze mensen geven inderdaad zo mooi aan dat het hun proces is. En dat is het ook!
Hallo allen,
Ja, wat een intens verdrietig gevoel als je jouw kind wilt helpen en het helpt niet op de manier als je dat als ouder in gedachten had. Dat ervaren wij, ouders van een zeer zelfbepalend, grensopzoekend, intelligent en gevoelige zoon- met diagnose ADHD en ASS- van nog maar net 17 jaar jong. Bijna klaar op Speciaal Voortgezet Onderwijs en al zóveel meegemaakt, dat we er bijna aan onderdoor gaan. Hij heeft veel capaciteiten, maar alles wat we nu kunnen doen is ons best hem zowel te stimuleren als los te laten, in afwachting van de kwartjes die wel of nog niet vallen. Zó bang dat het de verkeerde kant op gaat, omdat hij al veel met justitie in aanraking is geweest, doordat hij beïnvloedbaar is, van sensatie houdt, maar ook door veel pech en Corona. Zelf heb ik al jaren een burn-out en complexe PTSS, doordat ik in mijn jonge jaren ook al het nodige heb meegemaakt, maar de zorgen om onze zoon hebben het er niet gemakkelijker op gemaakt. Onze autismecoach maakt ons steeds duidelijk dat we alles geven en gegeven hebben en dat hij het zelf moet gaan doen. Ook na 600x waarschuwen, kunnen we niet garanderen dat hij het rechte pad op gaat, ook al gaat het nu een beetje beter, door goede stage, goede beheersing en vooral veel zijn neus laten stoten. Maar ons hart breekt en emoties worden heen en weer geslingerd, er is een bestuursrechtelijke en strafrechtelijke kant van de zaak, een gebiedsverbod, doordat een grote groep jongeren elkaar steeds in de problemen brengen met drugs, dealen, geluidsoverlast, vuurwerk…..zo hebben wij hem niet opgevoed! Er hangt ons grote boete boven het hoofd bij herhaling en voor hem nog een onbekende straf. Toch willen we álles op alles zetten hem vóór zijn 18de jaar zijn school af te laten maken en stage-ervaring op te laten. Maar steeds meer beseffen we dat we zijn leven niet kunnen leven. Hij kiest op een gegeven moment zélf zijn pad. Maar van elk telefoontje schrikken we. We zijn continu alert, achterdochtig. Ook kun je het met zo weinig mensen delen. Mensen (ook vrienden) zijn begripvol, maar vaak ook oordelen, hebben hun mening of kunnen de heftigheid niet aan. Dat is heel eenzaam. Toch zijn er ook gezellige momenten. Dit jaar is een beslissend jaar. Morgen begin ik met langdurige psychotherapie, eventueel EMDR. Om zelf weer te leren leven. Ik had 8 jaar lang zó’n mooi werk als correspondent…….dat ben ik kwijtgeraakt door overbelasting (maar ook Corona). Ik heb de webinar van Thea Bodegraven bijgewoond een tijdje geleden. Het was nog erg confronterend, maar zó waar, inmiddels. Wie weet kom ik nog bij je terug. Het boek wil ik ook nog aanschaffen. Ook al heb ik al zoveel goede boeken. ‘Als helpen niet helpt’ wil ik toch echt nog gelezen hebben.
Wat een pittige situatie Mireille.
Dit raakt zo in je angst als ouder. Dat kan niet anders.
En hoe kun je dan loslaten?
Alleen maar door je eigen angst vast te pakken. En dat ben je aan het doen.
Voel je welkom als je eens contact wil.