Vraag: Mogen onze kinderen niet weten dat mijn man een angststoornis heeft?

Hier geef ik antwoord op vragen van mensen

Mijn man heeft een angststoornis. Onze kinderen zijn zeven en vijf jaar oud. Hij wil niet dat de kinderen weten wat hij heeft. Ze merken er niks van, zegt hij. Maar ik merk dat de oudste begint door te krijgen dat papa dingen niet mag of juist moet doen. Ik wil mijn man niet afvallen, maar ik wil ook eerlijk zijn tegen de kinderen.

Dit is een veel voorkomende vraag.
Je partner heeft last van angst of dwang en wil niet dat de kinderen dit weten. Het maakt niet uit of het de vader of de moeder is die hier last van heeft.
De andere ouder wordt hiermee in een lastige positie geplaatst. Loyaal zijn aan de partner of eerlijk zijn tegen de kinderen?

Vaak denken we dat de kinderen niet zoveel doorhebben.
“Ik laat het niet zien als ze erbij zijn” wordt dan gezegd.
Ik geloof daar niet in. Kinderen voelen feilloos dingen aan.
Ook – of misschien juist – de dingen die niet gezegd worden.
Als het om angst of dwang gaat, kunnen de angst en dwang er belang bij hebben dat het niet uitgesproken wordt, zodat het rustig zijn gang kan blijven gaan.
Een andere reden kan schaamte zijn. Je bent er als ouder niet trots op en blij mee dat je dit hebt en doet wat je doet.
Als andere ouder wil je je partner niet afvallen, maar kun je ook last hebben van schaamte. Gewoon omdat jij het ook ergens gek vindt of omdat je meegaat in dingen die je niet goed durft te vertellen. En ongetwijfeld wil je je kinderen niet belasten met jullie problemen.

Kinderen zijn niet gek.
Ze hebben er geen woorden voor en ze kunnen niet de juiste vragen stellen. Maar hun gevoel is feilloos. Ze voelen de angst, ze voelen wat wel en niet mag, ze weten het wanneer ze geen eerlijk en open antwoord krijgen.
Ook jonge kinderen.
Door dingen te verzwijgen of niet de waarheid te vertellen als ze ernaar vragen, geef je de boodschap aan je kinderen dat er in het gezin niet over alles gesproken mag worden. Je geeft de boodschap door dat dingen verzwegen worden en dat er niet naar gevraagd mag worden. Dat voelt niet veilig voor een kind.

Moet je dan alles vertellen?
Nee, alles naar het niveau van het kind, met woorden die hij op die leeftijd begrijpt.
Als je partner suikerziekte zou hebben, vertel je toch ook aan de kinderen waarom hij pillen moet slikken of moet prikken?
Een angst- of dwangstoornis (of andere GGZ-diagnose) is een ziekte.
En papa of mama heeft daar last van en dat is niet leuk.
Je kunt daar verschillende benamingen aangeven. Angst als spookjes in het hoofd of dwanghandeling als een vals alarm dat afgaat en dat papa echt hoort.
Voordeel is dat jij, je partner maar ook je kinderen er een naam aan kunnen geven op het moment dat het aanwezig is.
“Papa heeft even last van het spook in zijn hoofd” of “Mama hoort het alarm afgaan. Het is vals, maar zij moet even controleren of alles goed is”.
Als ouder die geen last heeft van angst of dwang kun je ook aan je kinderen uitleggen dat ze papa (of mama) niet moeten gaan helpen, omdat dat juist niet helpt.

En hoe haal je je partner over om het wel aan de kinderen te vertellen? Gewoon door te zeggen dat jij eerlijk wilt zijn tegen de kinderen. Je wilt ze niet het voorbeeld geven van de waarheid verdraaien of verzwijgen.
Jij wilt toch dat je kinderen zich veilig voelen en weten dat ze bij jou een eerlijk antwoord krijgen?

In het E-book van Pamela vertelt zij hoe zij het haar kinderen heeft verteld, terwijl haar man dit haar verbood. Het E-book is te vinden in de korte online module.

Heb jij ook een vraag? Of wil je eens met mij bespreken hoe jij dit in jouw situatie kunt oplossen?
Stuur me een berichtje. 
Je naam of persoonlijke details worden niet vermeld als ik je vraag hier beantwoord.
Je krijgt altijd eerst zelf persoonlijk antwoord van mij.